Wyraźny Kontrast: Ukraiński vs. Rosyjski Sztab Generalny

Dziś omówimy, jak niedawne wysokoprofilowe mianowania wojskowe na Ukrainie i w Rosji uwypuklają wyraźne różnice w podejściu do wyboru liderów i ich potencjalne konsekwencje dla przyszłości wojny.

29 listopada prezydent Ukrainy, Wołodymyr Zełenski, mianował generała majora Mychajła Drapatego nowym dowódcą Sił Lądowych Ukrainy, a pułkownika Ołeha Apostola na stanowisko zastępcy dowódcy Sił Zbrojnych. Z kolei prezydent Rosji, Władimir Putin, ponownie mianował generała armii Rustama Muradowa, wcześniej odwołanego za katastrofalne niepowodzenia, na stanowisko pierwszego zastępcy dowódcy Sił Lądowych Rosji. Te odmienne wybory podkreślają różne priorytety i wyzwania, przed którymi stoją oba państwa.

Wybór Mychajła Drapatego odzwierciedla kontynuację nacisku Ukrainy na meritokrację i skuteczność operacyjną. Dorobek Drapatego mówi sam za siebie: stabilizował kluczowe fronty w obwodach charkowskim i ługańskim, powstrzymując rosyjskie natarcia w pobliżu Lipci i Wołczańska. Nawet w warunkach politycznie skomplikowanych i militarnie trudnych utrzymał porządek i osiągnął wyniki. Jego przywództwo w ramach Grup Operacyjno-Taktycznych Charków i Ługańsk zdobyło szerokie uznanie. Opinie żołnierzy dodatkowo potwierdzają jego praktyczne podejście. Drapaty jest dobrze znany z udziału w najwcześniejszych etapach wojny już w 2014 roku, kiedy brał udział w jednej z najsłynniejszych operacji ukraińskiej armii, odzyskując Mariupol z rąk przeciwnika.

Wideo ukazuje pojazd opancerzony, w którym on sam bierze udział w szturmie na barykadę postawioną na jednej z głównych dróg do miasta przez prorosyjskich separatystów. Jego działania przyniosły mu reputację wśród ukraińskich żołnierzy, z których jeden podkreśla jego znajomość warunków frontowych i równe traktowanie żołnierzy, cechy, które budują szacunek i zaufanie wśród podwładnych. 

Szef sztabu 12. Brygady Azow wyraził aprobatę dla nominacji, zaznaczając jednak, że takie decyzje zostały podjęte dopiero po poważnych niepowodzeniach. Niemniej jednak pochwały dla profesjonalizmu i kompetencji Drapatego i Apostola są przytłaczające, a wielu uważa ich za kluczowych dla potrzebnych reform i sukcesów na polu walki.

Ołeha Apostola, inna ceniona postać, wnosi swoje doświadczenie z 95. Brygady Desantowo-Szturmowej, jednostki, która odniosła sukcesy w operacjach wysokiego ryzyka, w tym zatrzymaniu rosyjskich natarć w Torecku oraz przeprowadzaniu ofensywy w Kursku. Te nominacje odzwierciedlają zaangażowanie w przywództwo oparte na wynikach i elastyczności oraz podkreślają cel ukraińskich sił zbrojnych, jakim jest utrzymanie impetu na polu bitwy.

W ostrym kontraście, ponowne mianowanie generała armii Rustama Muradowa na stanowisko wysokiego dowódcy Sił Lądowych Rosji wskazuje na priorytetowanie lojalności ponad kompetencją. Jego kadencja jako dowódcy Wschodniego Okręgu Wojskowego i Grupy Wschodniej Sił była naznaczona wieloma niepowodzeniami. 

Jego dowództwo podczas katastrofalnej ofensywy pod Wuhłedarem na początku 2023 roku zakończyło się olbrzymimi stratami w ludziach i sprzęcie, pozostawiając całe brygady zdziesiątkowane w bezcelowych atakach frontalnych. Ta porażka spotkała się z szeroką krytyką rosyjskich blogerów wojskowych i analityków, którzy teraz ponownie wyrażają swoje niezadowolenie po jego ponownym mianowaniu.

Decyzja o przywróceniu Muradowa podkreśla systemowe problemy w rosyjskim dowództwie. Zamiast wybierać liderów na podstawie wyników na polu bitwy, Kreml zdaje się stawiać na tych, którzy wykazują bezwarunkową lojalność wobec Moskwy. Chociaż takie podejście może zapewnić przestrzeganie politycznych dyrektyw, podważa to efektywność operacyjną Rosji, co widać po powtarzających się porażkach taktycznych.

Ukraińscy żołnierze pozytywnie zareagowali na mianowanie Drapatego, wyrażając pewność, że będzie on w stanie wprowadzić potrzebne zmiany. Jego reputacja za kompetencję, sprawiedliwość i zdolności strategiczne rezonuje z żołnierzami, którzy doświadczyli jego przywództwa z pierwszej ręki. Ta podniesiona morale jest kluczowa dla armii zaangażowanej w przedłużoną i ryzykowną wojnę.

Z kolei reakcja na ponowne mianowanie Muradowa wśród rosyjskich szeregów i szerszej wspólnoty wojskowej jest głęboko sceptyczna. Rosyjscy blogerzy wojskowi otwarcie krytykują tę decyzję, postrzegając ją jako wyraz niezdolności Ministerstwa Obrony do pociągnięcia nieudanych liderów do odpowiedzialności. To rozczarowanie pogłębia istniejące problemy z niskim morale wśród rosyjskich żołnierzy, którzy już zmagają się z niedoborami zaopatrzenia, trudnymi warunkami i niejasnymi celami.

Te kontrastujące mianowania pokazują wiele na temat strategicznych kultur Ukrainy i Rosji. Ukraińskie skupienie na zdolnych, sprawdzonych liderach sugeruje armię gotową do utrzymania impetu kontrofensywy i adaptacji do zmieniających się warunków na polu bitwy. Mianowanie Drapatego sygnalizuje gotowość do przeprowadzania reform i udoskonalania strategii operacyjnych, co pozwala Ukrainie na dalszy sukces.

Z kolei decyzja Rosji o ponownym mianowaniu Muradowa wskazuje na sztywną i zamkniętą strukturę dowódczą, bardziej skoncentrowaną na lojalności politycznej niż na wynikach operacyjnych. Taka decyzja prawdopodobnie będzie kontynuować cykl nieefektywnych taktyk, takich jak kosztowne ataki frontalne, które charakteryzowały dużą część rosyjskiej kampanii. Bez zmiany na liderów opartych na meritokracji, rosyjska armia ryzykuje dalszą stagnację i wyczerpanie.

‍