Russische infanterietactieken: een strategie gebaseerd op offers

Vandaag zullen we in detail de tactieken van kleine infanterie-eenheden bespreken, die vaak onterecht als innovatief worden aangeduid in militaire rapporten, hoe de Wagner-groep deze introduceerde tijdens de gevechten om Bachmoet, en hoe ze tot op de dag van vandaag worden gebruikt, in de context van de strijd om Pokrovsk. 

Deze aanpak legt de nadruk op het inzetten van wegwerpinfanterie in een reeks schermutselingen in plaats van traditionele, geconcentreerde massale aanvallen. De oorsprong ligt in de omgeving van Bachmoet, waar Wagner-huurlingen zich aanpasten om Oekraïense verdedigingslinies te doorbreken met beperkte uitrusting en vervangbare manschappen.

De Russische tactieken omvatten het gebruik van wegwerpplatoons, samengesteld uit dienstplichtigen, gevangenen of slecht getrainde burgers, die verder worden verdeeld in kleine vuurgroepen van 2-5 soldaten. Ze vorderen in golven, gebruikmakend van het terrein voor dekking, zich ingraven op nieuwe posities en geleidelijk het niemandsland of de grijze zone tussen Russische en Oekraïense posities verkleinen. 

Elke Russische aanvalsgolf heeft een smal doel: de verdedigers aanvallen, Oekraïense vuurposities onthullen en onophoudelijke druk uitoefenen. Ondanks zware verliezen worden Russische soldaten gedwongen om op te rukken, vaak onder erbarmelijke omstandigheden, omringd door gesneuvelde kameraden, soms wekenlang. Soldaten die nog kunnen lopen blijven vooruitgaan, zelfs wanneer ze gewond zijn, terwijl immobiele soldaten zich verstoppen uit angst voor executie bij terugtrekken. Deze brute discipline verlengt de effectiviteit van de aanval, maar heeft een enorme menselijke en psychologische kost voor de aanvallers. Het overkoepelende doel is om Oekraïense verdedigers uit te putten, munitie op te maken en de verdedigingslijnen uit te rekken, wat de weg vrijmaakt voor een langzame opmars of kansen voor meer beslissende doorbraken.

De adoptie van kleine infanterie-eenheidstactieken is grotendeels een reactie op de strijdveldrealiteiten die traditionele gecombineerde wapens-operaties ineffectief hebben gemaakt. Oekraïense artillerie, precisieaanvallen en FPV-drones verstoren Russische pogingen om klassieke aanvallen uit te voeren met grote aantallen gepantserde voertuigen en infanterie. Zelfs tijdens de opstellingsfasen lijden Russische troepen aanzienlijke verliezen door Oekraïense artillerie- en drone-aanvallen op hun achterhoede, waardoor ze vaak niet in staat zijn om voldoende kracht te verzamelen voor gecoördineerde aanvallen.

Deze uitdagingen, samen met het relatief grote aantal vervangbare manschappen aan de Russische kant, zorgen ervoor dat kleine, uitputtende tactieken veel effectiever zijn, aangezien de Russen geen problemen hebben met het inzetten van "vleesgolven" van infanterie om geleidelijke terreinwinst te boeken. Door vooruitgeschoven posities te veroveren en gaten in Oekraïense verdedigingen te exploiteren, kunnen Russische troepen de aanvalsmomentum in stand houden, zij het tegen een enorme persoonlijke kost. 

Echter, de golven van Russische aanvallen brengen ook een psychologische tol mee voor Oekraïense verdedigers, wat de moraal ondermijnt, vooral wanneer de communicatie faalt. Het tegengaan van deze tactieken vereist zowel het aanpakken van de operationele uitdagingen als het mentale belastingsniveau door voortdurende druk.

Om de Russische kleine-eenheidstactieken tegen te gaan, moeten Oekraïense verdedigers zich richten op versterkte posities met overlappende vuurvelden, waardoor de Russische troepen meerdere posities tegelijk moeten onderdrukken. Belangrijke middelen zijn onder andere machinegeweren, automatische granaatwerpers en draagbare mortieren, die op de oprukkende groepen kunnen vuren terwijl ze zelf verborgen blijven. Continue dronebewaking en observatieposten helpen vijandelijke bewegingen vroegtijdig te detecteren, zodat preventieve aanvallen kunnen worden uitgevoerd tegen de Russen die dichter willen ingraven. Coördinatie en duidelijke communicatie zijn cruciaal, met een operationeel commando dat 24/7 beschikbaar is om middelen snel toe te wijzen en eenheid te waarborgen, zodat posities kunnen worden vastgehouden onder voortdurende druk.

Een goed voorbeeld komt uit de richting van Pokrovsk, waar nabij het dorp Krasny Yar, Russische infanterie verschillende aanvallen uitvoerde op Oekraïense posities en probeerde door open velden te vorderen, gebruikmakend van terreinfeatures en minimale stedelijke schuilplaatsen om door de Oekraïense verdedigingen heen te breken. De Oekraïense troepen counterden deze aanvallen echter effectief met Mavic 3-drones, die granaten op de oprukkende Russische infanterie lieten vallen. Terwijl de Russische infanterie bleef oprukken, werden ze geconfronteerd met voortdurende en nauwkeurige druppels van Oekraïense drones, waardoor verschillende aanvalsgolven werden vernietigd. Het resultaat was een ernstige uitputting van Russische troepen, waardoor hun momentum werd gestopt en ze gedwongen werden zich terug te trekken.

Al met al toont de "kleine infanterie-eenheid" tactiek de pragmatische reactie van Rusland op de beperkingen die worden opgelegd door de realiteiten van het slagveld. Het maakt gebruik van menselijke middelen om tekortkomingen in uitrusting en coördinatie te compenseren, wat beperkte tactische successen oplevert tegen een enorme menselijke kost. Om deze strategie tegen te gaan, moet Oekraïne robuuste training, geavanceerde bewaking en precieze vuurkracht integreren. Door systematisch opstellingsgebieden te richten en golven te neutraliseren voordat ze de verdediging kunnen overweldigen, kan Oekraïne de afhankelijkheid van Rusland van uitputtingstactieken verzwakken en de verdedigingseenheid en het momentum behouden, waardoor ze effectief de mankracht van de vijand kunnen uitputten.

‍